Tarımsal Mücadele İlaçları Ve Antibiyotikler Nelerdir?

Tarımsal Mücadele İlaçları Ve Antibiyotikler

Bitkisel üretimde kullanılan tarımsal mücadele ilaçlarının normal dozlarının, hatta bazı ilaçlarda normalin çok üstündeki dozlarının Rhizoibumları etkilemediği tespit edilirken, civa, çinko, bakır, kurşun gibi ağır metallerden herhangi birini içeren kimyasallar Rhizobiumlara toksik etkide bulunduğunu, bu durumda aşılamanın etkinliğinin azaldığını göstermiştir. Böylesi durumda bakteri aşılaması tohuma değil toprağa yapılması zorunluluğu vardır.

Organik fungusitler genellikle ağır metallere nazaran daha az toksik etki yaparlar. Kimyasallar, bakterileri öldürmese bile onların nodülasyon yeteneklerinin kaybolmasına neden olurlar. Captan, Carboxin, Chonil, PNCP, Thiabendazole, Thirom gibi baklagil tohumları için kullanılan fungusitlerin bakteriler için toksik etkili olduğu belirlenmiştir. İnsektisit ve herbisitler ile Rhizobiumların uyuşması üzerine çok fazla çalışılmamıştır. Baklagil fidelerinde kullanılan Carbofuron, Phorate, Aldicarp gibi ilaçlar tohuma direk uygulanmayıp, önerilen oranlarda çiziye atıldığında nodülasyona zarar vermektedir. Toprakta bakterilerle rekabete giren mikroorganizmalara karşı antibiyotik ya da diğer engelleyicilerin kullanılması bu engelleyicilere karşı toleransı olan Rhizobiumların büyüme ve gelişmesini arttırdığı sonucuna varılmıştır.

Bakteriofaj ve Nematodlar : 

Rhizobiumların gelişmesini ve çoğalmasını olumsuz yönde etkileyen biotik faktörlerdendir. Nematodların da Rhizobium enfeksiyonunu etkilediği bilinmektedir.

Bitki Besin Maddelerinin Azot Fiksasyonuna Etkisi

Azot

Genelde toprak havasındaki azot gaz konsantrasyonu azot fiksasyonunun sınırlama olmadan başlamasına yetecek derecede mevcuttur. Bileşik haldeki azot (özellikle NO₃- ve N) ise baklagillerde nodozite oluşumunu özellikle gelişmenin ilk devrelerinde olma üzere engeller. Toprakta çok fazla nitrat ve amonyum bulunması nodül oluşumuna engelleyici etkide bulunur. Toprakta yararlı azot en düşük düzeyde bulunduğunda baklagil bitkilerince azotun bağlanması en yüksek düzeyde olur. Baklagil fideciklerinin azot gereksinimini sağlamak amacıyla genellikle ekimle birlikte az miktarda azotlu gübre uygulaması önerilmektedir. Eğer fazla miktarda azot uygulaması yapılırsa Rhizobium bakterilerinin aktiviteleri azaldığı gibi genellikle ekonomik de olmaz (Güzel, 1982).

Fosfor ve Potasyum:

Azot fiksasyonu P ve K ile iyi beslenen baklagil bitkilerinde daha yüksek olmaktadır (Aydemir, 1985). Makro besin elementlerinden P ve K’un baklagil bitkilerinde azot fiksasyonu üzerine direkt etkisi vardır. Potaslı ve fosfatlı gübrelerin konukçu bitkinin özelliklerini iyileştirmesi ile ortak yaşamı güçlendirdiği ve azot fiksasyonunu arttırdığı belirlenmiştir. Fosfor, Rhizobium bakterisinin aktivitesini ve konukçu bitkinin kök gelişimin artırarak nodozite oluşumunun daha erken, nodozitelerinin daha büyük ve fazla sayıda olmasın yardım eder. Fosfor ilavesiyle her gram nodüle isabet eden azot tespiti artmaktadır. Ayrıca fosfor baklagillerin molibden alınımını artırarak nodozitelerde leghemoglobin miktarını dolayısıyla azot tespitini artırmaktadır. Patosyumun ise bitkinin yeşil kısımlarından nodozitelere karbonhidrat naklini artırdığı belirlenmiştir.

Kalsiyum:

Rhizobium bakterilerinin etkinliği topraktaki Ca miktarının artmasıyla artar. Ca hem asit topraklarda pH’yı ayarlama bakımından yararlı olmakta hem de köklerin bakteriler tarafından enfeksiyonu ve nodozite oluşumu sırasında önemli olmaktadır. Ca bitki büyümesine olumlu etki ederken, azot fiksasyonunu engelleyecek Mn ve Al iyonlarının toksik etkilerini azaltır.

Molibden:

Mo, leghemoglobinin yapısına girdiği için etkisi direk olarak azot tespiti üzerinedir. Mo eksikliğinde nodozite normal olarak oluşmakta fakat azot tespiti yapamamaktadır. Mo’den ekskliğinde, azot mekanizmasında amonyak oluşması ve buna bağlı olarak organik azot bileşikleri konsantrasyonu düşer. Azot fiksasyon sisteminin çalışması için nitrogenaz enzimi gerekir ki bu enzim Fe ve Mo atomlarını içeren protein kompleksinden oluşur. Mo eksikliğinde etkili bakterilerle oluşturulan nodüller büyüme fazlaca meyilli, renk yeşil ve yaşlı görünümlüdür. Bezelye, soya gibi tohumlarda Mo ihtiyacı 20-22 g/ha olup, bu miktar Mo aşılama yapılırken aşı çamuruna katılabilir.

Kobalt:

Co azot fikse eden tüm mikroorganizmalar için gerekli besin elementlerindendir. Bu nedenle yarayışlı Co ve Mo düzeyi yüksek topraklarda baklagil bitkilerince azot fiksasyonu da yüksek olacaktır. Co bakteri hücrelerinde vitamin B₁₂’nin bileşenlerinden olup B₁₂ vitaminini içeren bileşikler halinde bulunur. Bu yüzden nodozite dokularının uygun bir şekilde fonksiyonel olabilmesi için az miktarda Co’a gereksinim vardır. Co gereksinimi Mo’e nazaran daha azdır.

Demir

Azot tespitinde katalizör olarak görev yapmaktadır. Bazı araştırıcılara göre demir, azot tespitinde payı olan enzim sistemine dahil olarak görev yapmaktadır. Nodüle pembe rengi içerdiği demir nedeniyle leghemoglobin vermektedir. Rhizobium soylarının azot tespiti yönünde etkili olmaları demir bileşikleri ile, özellikle üç değerli demir bileşikleri ile yakından ilgilidir. Nodüllerin sayısı ve büyüklüğü tesirli olmada ve aktif olarak azot fikse etmede önemlidir. Genellikle eksikliği durumunda yapraktan püskürtülerek verilir.

Bor

Bor eksikliğinde bitkinin nodozitelere giden iletim demeti etkilenmektedir. Bunun sonucunda azot tesbiti bölgesinde karbonhidrat eksikliği ortaya çıkmakta ve nodüller fonksiyon gösterememektedir.

Bakır

Bakır noksanlığında bakteroid sayısında azalma görülmekte leghemoglobin sentezi ve azot ağlanması durmaktadır. Leghemoglobin miktarı ise bağlanan azot miktarını doğrudan etkilemekte oksijen taşınmasında görev yapmaktadır. Bakır eksikliği, aktif olmayan ırklar tarafından çok sayıda nodül oluşmasına neden olur.